Mój blog: 日本国 Japonia

Jest to moja pierwsza notka na tym blogu. Jako, że jestem fanką anime to pomyślałam,że będzie ona o Japonii.

Japonia często zwana Krajem Kwitnącej Wiśni jest usytuowana na wąskim łańcuchu wysp na zachodnim Pacyfiku, u wschodnich wybrzeży Azji. Archipelag rozciąga się niemal południkowo. pomiędzy 45°33′ a 20°25′ stopniem szerokości północnej, od Morza Ochockiego na północy do Morza Wschodniochińskiego i Tajwanu na południu. Archipelag składa się z czterech głównych wysp: Hokkaido, Honsiu, Sikoku i Kiusiu oraz 6848 mniejszych wysp. Według danych z 2006 r. łączna powierzchnia kraju wynosi 377 921 km². Większość powierzchni jest pokryta górami. Najwyższym szczytem jest czynny wulkan Fudżi (3776 m).

Stolicą Japonii jest Tokio.

Flaga Japonii

Herb Japonii

A teraz coś o kulturze Japonii

DOMY JAPOŃSKIE

Domy i mieszkania japońskie bardzo różnią się między sobą. W wiejskich regionach Japonii można jeszcze znaleźć tradycyjne domy z drewna i gliny, kryte dachówką.Lato w Japonii jest gorące i wilgotne, więc domy buduje się tak, aby były przewiewne. Rozsuwane drzwi i okna są zrobione z papieru i drewna. Podłoga w przedsionku, przedpokoju i kuchni jest drewniana. Pozostałe pokoje są wyłożone trzcinowymi matami.

JEDZENIE I ZACHOWANIE SIĘ PRZY STOLE

W tradycyjnej kuchni japońskiej wkłada się dużo pracy w przygotowanie potraw, wykonanych często z surowych składników. Codzienny posiłek składa się na przykład z ryżu, warzyw, zupy z pasty sojowej (miso), marynat i ryby lub mięsa. Najpopularniejszą przyprawą jest sos sojowy (shoyu). Znaną japońską potrawą są cienkie paski surowej ryby (sashimi) z zielonym chrzanem. Chociaż dania są z pozoru proste, trzeba uczyć się wiele lat, żeby stać się naprawdę dobrym kucharzem. W Japonii popularny jest także makaron (soba, udon), który czasem je się zamiast ryżu. Ulubionym napojem Japończyków jest zielona herbata Podaje się ją po posiłkach i na wszystkich spotkaniach towarzyskich.

Japończycy zwykle jedzą pałeczkami. Nakrywając do stołu, stawiają po lewej - miseczka z ryżem, a po prawej - z zupą. Pałeczki leżą równolegle przed nimi. Prawą ręką trzyma się pałeczki, a lewą podnosi miseczkę z ryżem lub zupą. Tylko zupę pije się prosto z miseczki - do innych talerzy i miseczek sięga się pałeczkami. Przed posiłkiem mówi się "Itadakimasu", a po posiłku "Gochiso-sama deshita". To odpowiedniki naszego "smacznego" i "dziękuję".

ORIGAMI

Origami to sztuka składania papieru, znana w Japonii od najdawniejszych czasów, dziś bardzo rozpowszechniona i ogromnie popularna. Nieomal każdy Japończyk potrafi z kawałka papieru wyczarować fantastyczny świat zwierząt i innych postaci czy przedmiotów; pod zręcznymi palcami ożywają, przybierając realne kształty. To, co można wydobyć z kawałka papieru, zależy właściwie od fantazji i znajomości reguł składania. Główną zasadą origami jest zaginanie papieru wzdłuż prostych linii we wszystkich kierunkach - powstałe w ten sposób płaszczyzny są tylko nakładane na siebie symetrycznie.

KALIGRAFIA

Japoński system piśmienniczy złożony jest z trzech oddzielnych grup znaków. Największą grupę około 10000 znaków stanowią znaki pochodzenia chińskiego zwane kanji, które zostały wprowadzone w Japonii w IV wieku n.e. W codziennym użyciu jest około dwóch tysięcy znaków kanji. Pozostałe dwie grupy to powstałe w Japonii sylabariusze, określane jako kana: hiragana i katakana, stosowane do zapisu fonetycznego, litery odpowiadają głoskom, tak jak w alfabecie rzymskim. Każdy z tych sylabariuszy składa się z 46 znaków. Hiragana stosowana jest obecnie do zapisywania rodzimych słów japońskich, natomiast katakana do zapisu zagranicznych nazwisk oraz nazw geograficznych (w przypadkach, gdy nie są one zapisywane w kanji), japońskich słów pochodzenia obcojęzycznego, wyrazów dźwiękonaśladowczych, pewnych nazw naukowych oraz do podkreślania pewnych słów lub wyrażeń w tekście.

KIMONO

W wielu rodzinach kimono przechodzi z pokolenia na pokolenie, jest swego rodzaju świętością i młode dziewczęta, czy nawet dojrzałe kobiety zakładają je tylko i wyłącznie podczas wielkich świąt. Noszenie kimona jest we współczesnej Japonii luksusem, na który pozwala sobie coraz mniej Japończyków. Na co dzień w kimonie najczęściej spotkać można dystyngowane Japonki w średnim wieku, zajmujące się artystycznym hobby: ceremonią parzenia herbaty, ikebaną, kaligrafią. Kimono staje się wyznacznikiem prestiżu społecznego. Nie każdego stać na własne kimono.

NOWY ROK

Japończycy bardzo żywiołowo celebrują odejście starego roku i nadejścia nowego. Okres noworocznego świętowania nazywa się shogatsu, co w szerokim rozumieniu tego słowa oznacza pierwszy miesiąc roku. 1 Stycznia rodziny zbierają się, by wspólnie wypić specjalny rodzaj sake zapewniający długowieczność, zjeść specjalną zupę z kleistymi ciasteczkami ryżowymi w środku oraz zatrzeć wszelkie gorzkie wspomnienia z minionego roku. Japończycy dekorują wejścia do swoich domów gałązkami sosny i festonami ze słomy, które symbolicznie strzegą wrót przed siłami nieczystymi. Odwiedzają również świątynie, by pomodlić się o przychylność losu w nadchodzącym roku, a także domy krewnych i przyjaciół, by wymienić noworoczne życzenia.

LEKCJE

Wszyscy japońscy uczniowie uczą się angielskiego. Oczywiście nauka japońskiego jest również bardzo ważna. Gramatyka jest dość łatwa, ale nauka pisania zajmuje dużo czasu. W piśmie japońskim używa się trzech alfabetów. Znaki chińskie (kanji) oraz hiraganę i katakanę. Alfabetu hirigany i katakany używa się ich do zapisywania słów, których nie da się wyrazić przy pomocy kanji. Kanji służą do zapisywania pojęć. Niektóre znaki są bardzo skomplikowane i można je wymawiać na wiele różnych sposobów. W szkole podstawowej trzeba się nauczyć około tysiąca znaków w mowie i w piśmie. Drugi tysiąc trzeba opanować przed skończeniem szkoły średniej niższego stopnia.

NAUKA

Japoński system szkolny składa się z pięciu etapów:
1.Przedszkole (3-6 lat),
2.Szkoła podstawowa (6-12 lat),
3.Szkoła średnia niższego stopnia (12-15lat),
4.Szkoła średnia wyższego stopnia (15-18 lat),
5.Szkoły wyższe.

SZKOŁA

Większość szkół średnich niższego i wyższego stopnia wymaga, aby uczniowie chodzili w mundurkach, uszytych według bardzo ścisłych reguł. Mundurki chłopców są zwykle czarne, dziewczynki noszą natomiast granatowe żakiety i plisowane spódnice. Ostatnio jednak wiele szkół zmienia krój mundurków, tak by uczniowie czuli się w nich swobodniej.

MANIERY I ETYKIETA

Japończyk bardzo dużą wagę przywiązują do nich jednak niemożliwością jest wymienienie ich wszystkich więc przedstawię kilka najważniejszych.

Przedstawienie się:

1. Przy pierwszym spotkaniu Japończycy zwykle kłaniają się zamiast podawać dłonie zachodnim zwyczajem, ale kiedy próbujemy się im odkłonić, wyciągają i podają dłoń do uścisku. 2. Japończycy w formalnych sytuacjach zwykle kłaniają się lub odmiennie używają skinienia głowy. Zwyczaj kłaniania się zawiera różne odcienie w zależności od sytuacji oraz więzi między ludźmi. 3. Wizytówki są niezbędne w kontaktach biznesowych - powinno się je podawać za pomocą obu dłoni skierowane właściwą stroną do odbiorcy. 4. Wizytówkę również odbiera się obiema dłońmi; najpierw należy ją obejrzeć i przeczytać nazwę firmy. Nigdy nie należy chować wizytówki do spodni i na niej siadać.

Jedzenie:

1. Nieuprzejmie jest coś jeść lub pić, kiedy idziesz ulicą. 2. Nie nalegaj natarczywie oczekując na posiłek ani nie jedz go łapczywie. 3. W Japonii nie ma zwyczaju dawania napiwków, normą jest również płacenie rachunków w kasie wychodząc z restauracji, a nie u kelnera. 4. Nieuprzejme jest przeliczanie wydanej reszty w sklepie czy restauracji.

Codzienne życie:

1. Nigdy nie spóźnij się na umówiony termin. 2. W Japonii nie ma takiego zwyczaju jak "pierwszeństwo dla kobiet". 3. Na ulicy unikaj nadmiernego psychicznego i wzrokowego kontaktu - zapomnij całkiem klaskania i wskazywania wprost na kogoś swoim palcem (użyj do tego dłoni jeśli musisz). 4. Dla Japończyków, milczenie jest często bardziej wymowne od słów.

Gratulacje i kondolencje:

1. Szczęśliwe wydarzenia takie jak śluby, narodziny dzieci, pójście do szkoły są społecznie lansowane i wspierane. 2. Dawanie pieniędzy jest normalne przy takich ceremoniach jak ślub i pogrzeb. Pieniądze podaje się specjalnych na tę okazję kopertach. 3. Podczas żałobnych uroczystości daje się monetarny dar zwany "Koden".

RELIGIA

Dwie najważniejsze religie Japonii to sintoizm i buddyzm. Chrześcijaństwo pojawiło się w Japonii w XVI wieku za sprawą portugalskich misjonarzy, ale tylko niewielki procent ludności jest tego wyznania. W Japonii jest również sporo nowych sekt, w większości inspirowanych przez jedną lub więcej religii tradycyjnych. Sintoizm jest religią narodową, głęboko zakorzenioną w historii starożytnej i mitologii kraju. Ludzie niegdyś wierzyli, że w przyrodzie istnieją siły duchowe, które kryją się w drzewach, górach, morzu i wietrze. Starożytni oddawali cześć tym siłom i żyli w harmonii z naturą. Buddyzm narodził się w Indiach i przybył do Japonii przez Chiny i Koreę około połowy VI wieku. Jest wiele różnych odłamów buddyzmu. W świątyniach jest zawsze posąg Buddy (butsuzo), przed którym wierni często palą kadzidło. Wiele rodzin ma buddyjskie ołtarze poświęcone czci przodków.

Sumo

Japoński sport narodowy znany od początku VIII wieku. Stylem walki przypomina zapasy. W dosłownym tłumaczeniu "sumo" oznacza szybkie przeciwdziałanie uderzeniom przeciwnika.

Zasady walki i zawody

Walka odbywa się na dohyō, podwyższonym ringu wykonanym z mieszaniny gliny i piasku, w kole o średnicy 4,55 m i wysokości od 30 do 60 cm. Polega ona na wypchnięciu przeciwnika poza pole walki (tawara) lub przewróceniu go za pomocą odpowiednich rzutów, pchnięć i uderzeń ciałem.

Przed rozpoczęciem pojedynku zawodnicy rzucają przed siebie garść soli, aby oczyścić arenę i następnie wykonują tzw. shiko. Czynność ta polega na przenoszeniu ciężaru ciała z nogi na nogę, podnoszeniu ich kolejno w górę i opuszczaniu z mocnym uderzeniem w podłoże. Robią to, aby przepędzić złe moce. Następnie wchodzą do środka kręgu, kłaniają się i przyjmując pozycję kucną wykonują chirochozu (rytuał oczyszczania rąk).